.png)
Mijn lief lijfje.
Ze roepte weer luider dan ze lang heeft gedaan. Vermoeidheid. Hoofdpijn. Fysieke pijnen. Vooral tussen mijn schouderbladen. Rond mijn hartgebied dus. De achterkant welliswaar.
Lichaamswerk. Helende handen. Yoga. Wandelen. Warmte. Het is allemaal even niet genoeg nu.
Is het dat verhuizen? Is het door mijn onderneming verder uit te bouwen die ik van nul heb opgericht? Is het door die winter, die alle energie in de natuur naar binnen laat trekken, zo ook in mijn lijf. Naar binnen naar mijn innerlijke wereld en tijd wil nemen om te rouwen?
Ik wil het begrijpen.
Mijn hoofd wil het begrijpen. Mijn gedachten schieten als radars in het rond op zoek naar antwoorden. Oplossingen. Die gedachten willen het fixen. Want mijn hoofd denkt dat het dan wel goed komt. Als ik maar een oplossing heb.
Mijn lijf en mijn hart vragen compleet wat anders. Ga bewegen. Durf voelen. Vertraag. Laat alles even voor wat het is. Val maar stil. Tis ok. Doorvoel. Omarm het. Dat donker. Ervaar het. Adem. Doorleef. Hoor ik ze zeggen.
Dans.
Geef expressie aan alles wat er in je leeft. De vorm doet er niet toe. Uit wat je voelt. Negeer het niet. Praat. Erken het vooral. Neem ownership. Het zit in jou. Maak het zichtbaar. Groter dan het is. Roep & laat alles toe. Huil en laat de stroom van water je diepe pijn zuiveren. Schrijf. En neem alles wat je denkt en voelt, ervaart serieus. Geef het bestaansrecht.
Rouw.
Rouw opnieuw. Rouw in je dans. Rouw doorheen de pijn, getriggerd door dat ene lied. Alle herinneringen. Ze zijn daar opnieuw. Allemaal. 1 jaar na de officiële scheiding. 1,5 jaar na de breuk. 4 jaar na mijn diepste donkerste crash. 7,5 jaar na toen het allemaal begon.
En mijn dans krijgt een andere expressie. En ik volg mee. Elke cel van mijn lichaam volgt wat er op dat moment uiting wil krijgen. Expressie is in alle vormen. Ik val neer op mijn knieën. Met mijn handen op de grond. Mijn handen die de aarde voelen. Mijn handen die voelen dat ik hier en nu ben. De aarde die mij draagt. Mijn zielsmaatje die naast me komt staan. Mee dragen. Mee voelen.
En ik, ik huil.
In volle aanwezigheid van de andere dansers. Na slechts 15 min dansen. Alsof het kleine meisje in mij alles overneemt en weent. En de volwassen Anneleen bij haar aanwezig is. Haar draagt als volwassene. Haar mee reguleert. Ik huil zonder schaamte. Zonder innerlijk oordeel. Ik voel me gedragen door de groep. Zonder woorden. Verbonden in alle openheid. Echt. Puur. Samen. Niet alleen. Zonder woorden. Gewoon samen.
Mijn lijf ontspant.
Ze komt zachtjes terug op adem. Ze ziet weer licht. Ze voelt weer zacht. Mijn hoofd is leeg. Geen gedachten. Geen oordelen. Geen gedoe. Enkel hier en nu. Voelen. Zijn.
En ik herinner me opnieuw.
Tis door het donker serieus te nemen. Te durven zien. Te erkennen. Te accepteren. Te voelen & doorvoelen…. Te omarmen. Te processen. Dat het ademruimte krijgt. Voorbij alle gedachten, oordelen, moetens, idealen en ideëen van wat hoort, kan het zelfs als sneeuw voor de zon vanzelf verdwijnen. Kan het licht als vanzelf ontstaan.
Donker en licht.
Het ene niet zonder het andere Geen licht zonder donker. Geen leven zonder dood. Geen liefde zonder rouwen.
Vrij als de natuur.
Voor ieder op zijn/haar manier. Voor ieder op zijn/haar eigen tempo.
✨Wil je zelf hierin groeien om jezelf emotioneel te dragen.. ✨Op je eigen tempo leren vertragen en leren voelen.. ✨Diep luisteren naar en afstemmen op je eigen energie..
✨Expressie geven aan wat je voelt in woorden of andere vormen..
✨Je leven & je relaties duurzaam shiften..
Alle liefs, Anneleen